Wednesday, June 13, 2007

a 31-year old BIG BLACK BOX


Terwijl ik naar jouw zwarte doos vraag, luister ik al heel de week naar die van Guy Poppe.
31 jaar lang was Guy de voornaamste Afrika-correspondent van de VRT-nieuwsdienst. Hij heeftdus veel in het vliegtuig gezeten en weet waarschijnlijk perfect hoe een zwarte doos eruitziet. Deze week blikt hij terug op zijn carrière met een dagelijkse reportage in de Wandelgangen op Radio1.
Zeer interessant en zeer mooi gemaakt, een lust voor het oor. Guy Poppe was een van mijn gastlectoren in mijn laatste jaar en van hem heb ik dus ook veel geleerd. Een boeiende man met een grote passie voor radio. En niet te vergeten, hij was 31 jaar lang de voornaamste verslaggever voor het continent waarop ik nu zit. Dus als je wilt horen wat hij allemaal heeft meegemaakt tijdens zijn periode in Afrika, luister dan tussen 17u en 19u naar de Wandelgangen op Radio 1 of surf naar www.radio1.be, waar je de fragmenten nog een hele week kan herbeluisteren.


Tuesday, June 12, 2007

Dag 12: zondag 29/4 Uppington – Jo’burg

De laatste dag. Terwijl het nog schijtekoud is, vertrek ik Filip en Roy naar de bushalte. De Big Black Box verdwijnt in de aanhangwagen en Roy en Filip uit het zicht. Ik probeer me nog even op mijn boek te concentreren (ik koop hier bijna iedere maand minstens één boek en zo nu en dan ook een magazine), maar als er ven later een DVD wordt opgezet, kan ik het toch moeilijk laten om mee te kijken. Bij de eerste stop wil ik wat drinken kopen, maar in het tankstation kan ik niet met mijn kaart betalen en aangezien Randen wel in Namibië worden aangenomen, maar Namibische Dollars niet in Zuid-Afrika, moet ik nog even op mijn kin kloppen. Bij de volgende echte tussenstop kan ik wel met mijn bankkaart betalen in de winkel en ook nog wat geld afhalen. Het is ondertussen al bijna middag. We rijden nog een stuk verder en als we De La Reyville gepasseerd zijn (ja, de De La Rey waar ik al eens over geblogd heb), valt de bus in panne. Na een uur komen we te weten dat er geen druk meer op de olie-leidingen staat, de buschauffeur dat zelf niet kan repareren en dat er een mechanicus en een bus onderweg zijn vanuit Pretoria. Nu moet je een paar dingen weten. Ten eerste zou mijn busreis normaal gezien +/- 10 uur duren: vertrekken voor 8 uur en aankomen na 6 uur. Ten tweede is Pretoria eigenlijk de eindbestemming van de bus, ligt op & uur van Pretoria en is de dichtstbijzijnde garage van Intercape. Uiteindelijk moeten we nog meer dan drie uur wachten en komen we pas tegen 12 uur aan. Tijdens het wachten maak ik kennis met een Nieuw-Zeelandse die al een maand of 4 aan het rondtrekken in Afrika en nu ook op weg is naar Johannesburg om van daaruit naar Polen te vliegen. (Ze gaat daar een aantal mensen opzoeken die ze onderweg is tegengekomen en moet eind mei zien dat ze in Parijs is voor een verjaardagsfeest) Ze wou eigenlijk op zoek gaan naar een slaapplaats nadat ze in Johannesburg was aangekomen. Nu is dat in de meeste steden geen probleem, maar in Johannesburg toch niet echt aan te raden en aangezien we ondertussen een hoop vertraging hebben opgelopen ronduit gevaarlijk wordt het ronduit gevaarlijk om nog als vrouw alleen rond te lopen door Johannesburg Centraal. Wij hebben nog een bed vrij thuis, dus ik nodig haar uit. Sheree (haar naam) heeft een jaar in Sidney gewerkt bij de klachtenlijn van Microsoft (en nog een weekendjobke in een callcenter van een goklijn erbovenop) en zo redelijk wat geld verdient. Een groot deel van haar tijd in Zuid-Afrika heeft ze doorgebracht met drie Nederlandse vrouwen die met een Nederlandse legerambulance, de belofte dat ze die ambulance proper zouden terugbrengen naar Nederland en de Cape-to-Cairo op zak door Afrika aan het trekken zijn. Ze had veel weg van Greet Dierckx (mocht je je daar iets bij kunnen voorstellen), maar dan in een blonde Nieuw-Zeelandse met hetzelfde gevoel voor avontuur. (ik moet denk ik ook eens dringend bloggen over de dubbelgangers die ik hier ben tegengekomen: tot nu toe een blonde Greet Dierckx, een Surinaams/Amsterdamse Ans Hertogs, een Namibische Fons Vanthillo en nog een paar, waar ik nu niet direct op kan komen) In ieder geval: de volgende dag neem ik haar mee naar Sandton City, waar ze nog een dag kan doorbrengen voor ze naar het vliegveld vertrekt. (bijkomend voordeel: ik heb 2 keer een taxi met haar kunnen delen)

Dit was mijn Big Black Box voor Namibië. Vol spanning wacht ik op jullie Big Black Boxes. Om af te sluiten nog een foto van de Big Black Box in de koffer van de auto! (Spitzkoppen in de achtergrond)


Monday, June 11, 2007

Dag 11: zaterdag 28/4 Lüderitz – Uppington

We kunnen dus niet veel anders doen dan een hele dag rijden. Roy trekt nog even de stad in ’s morgens, ik ook nadat ik uit de douche kom, want ik wil nog even een paar kaartjes posten, voor een paar verjaardagen. (en naar Katrien en Sam, verstuurd met naast dokter Van Dijck als adres, zoals gewoonlijk, is dat trouwens aangekomen?) Het postkantoor gaat spijtig genoeg pas om 8 uur open dus heb ik zoals ik al een beetje verwacht had nog wat tijd om rond te dalken. Als ik voor 2 sta naar (links) de haven en naar (rechts) het strand, sla ik af naar links en blijkbaar maak ik daarmee de juiste keuze want Roy was naar rechts gegaan en heeft heel weinig oceaan gezien, terwijl ik op prachtig vanop de rotsen over de baai uit kan kijken. Daar moet ik wel bij zeggen dat ik het mooiste zicht heb als ik op een bouwwerf (villa in de baai) sta. Daar moet ik dan weer bij zeggen dat dat de plaats is waar “Hét voorstel” (zij die het moeten kennen, weten waarover ik het heb) nog net iets meer vorm krijgt, namelijk de Red Bull-poot. (“Hét voorstel” heb ik trouwens in Karibib al geopperd en ik heb het er met Filip even over gehad in het café met die lelijke wijven waar we touche bij hadden) Na het postkantoor, keer ik terug naar onze slaapplaats, waar ik nog net op tijd ben om ontbijt te krijgen. We gooien alles in de koffer en vertrekken voor een dagje kilometervreten…

De koude zeewind volgt ons echt het land in. Zelfs als we zeker al een paar honderd kilometer ver zijn, voelen we hem nog in onze rug. We rijden over de Fish River. De eerste rivier die we zien waar water instaat. (dat dan nog niet eens stroomt) Er zit trouwens ook minstens één vis in, dus de naam klopt al, waarschijnlijk is die dan ook met een zeker deutscher Gründlichkeit gegeven. Spijtig genoeg hebben we geen tijd om tot de Fish River Canyon te rijden, de tweede of derde grootste canyon ter wereld. We karren maar weer een eind verder en stoppen even om te tanken. (in Namibië is het heel belangrijk om op tijd te tanken, net als in Botswana en we hebben geen zin om zonder naft te vallen) En we rijden verder…

We komen aan in Ariamsvlei. Hier zie je de luiheid van de Namibiërs (of nog een staaltje van deutscher Gründlichkeit) Ariamsvlei is het laatste dorp voor de grens. Het ligt wel 16 km van de grens. Toch is hier de grenspost. We laten de nodige stempels zetten en rijden door een stukje “niemandsland” tot we bij de grens met Zuid-Afrika komen.

Weer de nodige stempels en nu wordt, voor het eerst in de hele trip, de auto gecontroleerd. We moeten de koffer opengooien. Omdat dat dingen zo stoffig is vragen ze of wij geologen of zo zijn, dat zijn we niet, prettige reis verder, bye bye. 146 km niets in het donker. We komen in Uppington aan en moeten nog op zoek naar een slaapplaats. We besluiten om toch maar in de stad zelf te slapen en niet op de camping buiten de stad aangezien ik de volgende morgen vroeg moet opstaan en Roy en Filip dan snel terug in bed kunnen kruipen als ze mij hebben afgezet. Eerst gan we nog even eten. Roy en Filip eten voor het eerst in hun leven Kentucky Fried Chicken (ok, voor mij was het ook nog maar de derde keer).We rijden naar een B&B aan de rivier, kijken nog wat TV en hupsakee:

Tijd om dodokes te doen…

Friday, June 8, 2007

Dag 10: vrijdag 27/4 Sossusvlei – Lüderitz

Ik wordt als eerste wakker (en heb blijkt later ook het best geslapen) en ga al even naar de winkel om voor ontbijt te zorgen. Ik krijg een doosje lucifers van de “buurvrouw” en zet water op voor de koffie. Filip wordt na een tijdje wakker en een tijdje later is Roy ook terug onder de levenden. We pakken onze spullen bij mekaar, rekenen af, gooien de naftbak vol en vertrekken. Op naar Lüderitz. Hoewel het recht onder Sossusvlei ligt (het ligt zelfs nog dichter bij de kust) moeten we eerst terug een heel eind het binnenland in om dan een eind naar het Zuiden te rijden. We kiezen weer voor gravel, hoewel onze rechterachterband er hoe langer hoe erger begint uit te zien. Hij staat namelijk in een net iets andere hoek dan de andere banden. We rijden met de ramen op z’n minst op een spleet, want Roy en Filip roken allebei. Op gravelweg nummer 3 nemen we even pauze. We hangen allemaal zwaar onder het stof, niet te doen en poseren dan maar even als oude ventjes.

Een eind verder, in Helmeringhausen gaan we tanken en naar de winkel. Het dorp bestaat uit 5 huizen, waarvan 3 winkels (één doet ook dienst als tankstation) en een hotel dat recht uit een tirolerfilm komt. In de winkel kunnen we het niet meer houden van het lachen. Niet om de winkel of om het kleine dorpje, maar gewoon omdat we er allemaal zo stoofig uitzien. De mensen in de winkel snappen ook niet goed wat er gebeurt, maar doen gewoon vrolijk mee.We vertrekken terug, richting Aus. We rijden over een gravelroad die ze aan het heraanleggen zijn, dus loopt er midden over de weg een grote hobbel, van het puin dat nog naar de andere kant rechtgetrokken moet worden. Maar die weg is zo stoffig dat we echt moeten stoppen, want Roy die achterin zit, stikt bijna van het stof dat naar binnen gezogen wordt. Later, en niet voor het eerst, zien we dat de koffer weer vol stof zit. (er zit trouwens nog steeds stof op de Big Black Box, ik laat het er vrolijk ophangen en heb zelfs even overwogen om het te fixeren met haarlak)

Al zijn het gravelroads, ze worden wel goed onderhouden. (da’s het verschil met Zuid-Afrika: tijdens de Apartheid vooral zijn bijna alle wegen geasfalteerd, maar ze worden niet onderhouden, dus rijdt je van de ene pothole in de andere) Bij het nuttigen van onze kop zonsondergangkoffie, nemen we ook nog een paar foto’s met het beertje en een leek blik groenten, omdat ik het wel een desolate omgeving vond. Spijtig genoeg vergeten we het beertje. Nu is de kans vrij groot dat het er nog ligt, aangezien Namibië zo’n kleine bevolking heeft op zo’n immense oppervlakte, dus als je ooit over de C13 tussen Helmeringhausen en Aus rijdt, let dan op of je nergens een beertje op een blikje op een weipaal ziet zitten en neem het mee voor Filip. Hij is trouwens van plan om er een website over te maken. (laat maar weten of die al on-line staat dan zet ik de link erbij)


De zonsondergang is voorbij en de koffie op dus rijden we verder in het donker. Na een tijdje komen we op een geasfalteerde weg terecht en aangzien de Namibische kaarten niet helemaal te vertrouwen zijn komen we uiteindelijk via en omweg in Aus terecht waar we nog net avondeten kunnen kopen in het tankstation/winkel. Voor het eerst in m’n leven eet ik ‘pie’, door de winkelier vriendelijk opgewarmd in de microgolf.Ik had die op’t werk namelijk al zien leggen en zelfs al voor anderen mee gebracht van de cafetaria, maar zelf nog nooit geprobeerd. Uiteindelijk valt zo’n vleestaart nog mee. (vandaag heb ik er trouwens nogeen gegeten) We cruisen maar wat verder over de grote baan, door een gebied met wilde paarden dus uitkijken geblazen. Na een tijdje komen we afwisselend bordjes met “wind” en “sand” tegen. Lüderitz is berucht voor z’n zandstromen. Als er een sterke aflandige wind staat kan je geen hand meer voor ogen zien. Er zijn zelfs foto’s van auto’s die letterlijk gezandstraald zijn. Zwarte auto’s die helemaal grijs uitslaan en roze auto’s die ‘vroeger’ rood waren. Maar goed er staat niet al teveel wind en we komen bijna in Lüderitz aan. We weten de naam van een backpackers en vragen de weg aan een zwarte. Hij brengt ons naar een andere backpackers, waarschijnlijk voor de fooi van de eigenaar, want hij gaat met de nachtwaker naar binnen. Wij kunnen crashen in een familie backpacker met Asterix & Obelix-thema.Voor we onder de wol kruipen bedenken we dat we nog even de rest van onze reis moeten plannen. Dan beseffen we dat het al vrijdag is en dat we dus nog maar één dag hebben om in Uppington te raken, waar ik op zondagochtend de bus op moet kruipen. 579 km tot aan de grens en dan nog 146 km erbij…

Tuesday, June 5, 2007

Dag 9: donderdag 26/4 Sossusvlei

De volgende morgen besluiten we om toch maar een ander plaatsje te zoeken, want we liggen niet zo tactisch en er zijn veel mooiere en beschuttere kampeerplekjes zo op het eerste zicht. Terwijl Roy wat aan het rondwandelen is op zoek naar een plekje, vinden Filip en ik ook een mooi stekje.We besluiten om alles naar daar te verhuizen (vooral omdat de auto daar ook uit het zicht onder een boom staat) om Roy te doen verschieten. Als we de auto hebben verhuisd zien we dat hij net terugkomt, we bespieden hem even vanachter een struik, maar gaan er dan tich maar naartoe. Hij heeft een paar plekjes gevonden, maar vindt het onze ook wel goed, dus verhuizen we ook de tent en installeren we ons opnieuw. Even naar de winkel, ontbijten en hup de Sesriem Canyon in. Uitgesleten door het water, terug gevuld met sediment en dan opnieuw uitgesleten en ondertussen al ongelofelijk lang terug droog.

Een beige omgeving met grotten en inhammen, lagen keien ingeperst tussen (zand)steen. In de namiddag trekken we naar Sossusvlei. Je rijdt door een dorre vlakte met struikgewas die langs beide kanten is afgezoomt met rode duinen. Roy en ik beklimmen Duin 45 (Filip moet het na een paar meter opgeven en besluit om beneden te blijven en foto’s te trekken).

Duin 45 dankt zijn naam aan een project om de duinen in kaart te brengen en wordt door veel toeristen ’s morgens bezocht om de zonsopgang te zien. Per toeval ligt hij ook op ongeveer 45 km van het begin van de weg op de camping. We rijden tot het einde van de geasfalteerde weg, parkeren de auto en trekken te voet verder.

De dode bomen van Deadvlei zullen we nooit zien. De weg die we nog moeten afleggen is te lang en we moeten op tijd het park uitzijn, dus vertrekken we, na hout gesprokkeld te hebben, terug naar de camping. We steken weer een kampvuurtje aan, halen nog wat bier in de bar en “genieten” van een kom soep en een portie noodles. Midden in de nacht begint het te motregenen of misschien beter gezegd, wordt de mist zo dicht dat hij neervalt. Roy kruipt in de auto, en Filip ook na een tijdje want door de gaten in z’n slaapzak (er zijn gensters van het kampvuur op gesprongen) is die helemaal doorweekt door het water.

Monday, June 4, 2007

Dag 8: woensdag 25/4 Windhoek – Sossusvlei

Tijd om op te staan! Ontbijten, even tanken, even een plaats gaan reserveren op de bus van Uppington naar Jo’burg, even naar de bank en we zijn ermee weg. We rijden even terug richting Botswana om dan resoluut naar links af te slaan en voor gravel te kiezen. We rijden naar Arnhem Caves, de langste grottenformatie ter wereld. We komen aan bij een paar leegstaande bungalows, een leegstaande bar en een leegstaand huis. We kijken een beetje rond, maar er is echt geen levende ziel te bekennen op de kippen na. We beproeven dan maar ons geluk op het pad naast de afrastering. Nadat we 2 struisvogels hebben gezien geven we dat ook maar op want we worden geconfronteerd met een immense plas waar we met onze Toyota Corolla nooit doorkunnen. Dan rijden we maar verder naar Sossusvlei. Een beetje voorzichtiger, want er is precies iets mis met de remmen. We moeten een stukje terug en hebben dan een beetje moeite om de juiste gravelroad te vinden (kaarten zijn echt niet alles in Namibië), maar zitten uiteindelijk toch op de juiste weg naar Dorbabis. Onderweg komen we nog het half afgekloven skelet van een paard of zo tegen. We nemen er een hoop foto’s van, vooral het knuffeltje van Filip, dat overal met hem mee naartoe reist wordt zowat overal in het kreng geplaatst. Na een tijdje is de lol er toch een beetje af en rijden we verder naar Dorbabis. Ik denk dat ze daar nu nog over ons aan het praten zijn. We komen daar aan in het dorp, gaan veiligheidshalve tanken en slaan meteen ook maar wat voedsel in. Als we willen vertrekken komt er een zwarte aan met een stel gebeitste en verniste takken die hij aan ons wil verkopen als tafelversiering of zo. Na een tijd kunnen we hem er toch van overtuigen dat we geen plaats hebben in de auto voor die vreemde dingen en we vertrekken terug. Iets verder komen we in een kudde schapen terecht net voor we de (droogstaande) rivier schaap oversteken. Na een tijdje rijden we terug over een gepekte weg, maar daar moeten we nog trager rijden dan op de gravelroads, want de weg ligt vol met flessenglas, levensgevaarlijk voor onze banden. We rijden de snelweg terug op om hem in het volgende dorp al terug te verlaten en terug de gravel op te sjeezen. We zijn duidelijk op weg naar iets toeristisch, want als we stoppen voor ons kopje zonsondergangkoffie rijdt de ene na de andere toeringcar voorbij. Wij zetten onze reis ook verder, moeten in het pikkedonker een bergpas doen en weten dan weer niet helemaal zeker of we juist zitten. In Namibië kan je er meestal vanuit gaan dat je niet verkeerd zit, omdat er zo weinig wegen zijn dat je er moeilijk één kan missen, maar als je er één mist ben je nog veel verder van huis natuurlijk (en vooral van een bed). We zitten op de juiste weg. We stoppen even om de benen te strekken (om er later achter te komen dat er eigenlijk wel stevig wild vrij rondloopt dat ons met gemak had kunnen opvreten). Uiteindelijk komen we aan op de camping van Sesriem. Probleem: eigenlijk zijn de poorten van de camping al dicht, maar de (licht) mentaal gehandicapte bewaker wilt ons voor een fooi wel binnenlaten. We parkeren ons ergens, zoeken wat hout voor een vuur en drinken nog iets. Aangzien rijden toch vrij vermoeiend is, kruip ik zoals gewoonlijk als eerste in mijn slaapzak.

Friday, June 1, 2007

Dag 7: dinsdag 24/4 Waterbergplateau – Windhoek




Als ik ’s morgens wakker wordt, is Roy al druk in de weer met statief en fototoestel. Als iedereen goed en wel wakker is en het ontbijt volledig verteerd trekken we er te voet op uit. Waterbergplateau heeft namelijk ook een aantal wandelroutes waarop je “wild” kan spotten. Wild kan je hier wel met een stevige korrel zout nemen: de eerste route is de mierenhooproute en daarna komen nog de boomroute en de vogelroute.
Maar Waterbergplateau heft z’n naam ook ergens vandaan: de camping ligt namelijk aan de voet van een plateau en terwijl we wandelen komen we uiteindelijk bovenop het plateau terecht. We hebben net foto’s genomen van een soort lemming terwijl we aan het klauteren waren over de rotsblokken.


We mogen niet verder zonder gids, dus braaf als we zijn lopen we langs de afgrond tot we een Duits koppel tegenkomen die naar de apen zitten te kijken. De vrouw is ongelofelijk bang, maar wij niet, dus gaan we dichter bij de kloof waar de apen inzitten. De apen zitten eigenlijk een beetje onder elkaar te ruziën lijkt het en na een tijdje gaan de twee groepjes uit elkaar. We kijken nog wat verder rond en vertrekken dan terug naar beneden. We gaan langs de andere kant rond zodat we bij het zwambad uitkomen. Filip en Roy nemen een frisse duik, maar ik houd het toch maar bij een voetbad. Een beetje later komen de Duitsers er ook bijzitten en een half uurtje later vertrekken we terug naar de camping om onze spullen bijeen te pakken. We gaan namelijk niet blijven om met een safari-trip mee te rijden, we vertrekken naar Windhoek om op woensdag verder te rijden naar de rode duinen van Sossusvlei. Deze keer hebben we meer geluk/: The Chameleon Backpackers heeft nog wel 3 plaatsen vrij in de dorm. We laden onze spullen uit, nemen een douche en vertrekken naar The Beer House: een aanrader volgens Marie. Het wild is er inderdaad lekker zoals Marie had gezegd, maar de bierkelder die we verwachtten is er niet echt: een paar lokale bieren, een paar Zuid-Afrikaanse, een Iers, een Duits en dat is het. De meeste café’s in Jo’burg hebben meer bieren. Maar goed, we hebben lekker gegeten en kruipen dan maar in onze nest.