Wednesday, June 13, 2007
a 31-year old BIG BLACK BOX
Terwijl ik naar jouw zwarte doos vraag, luister ik al heel de week naar die van Guy Poppe.
31 jaar lang was Guy de voornaamste Afrika-correspondent van de VRT-nieuwsdienst. Hij heeftdus veel in het vliegtuig gezeten en weet waarschijnlijk perfect hoe een zwarte doos eruitziet. Deze week blikt hij terug op zijn carrière met een dagelijkse reportage in de Wandelgangen op Radio1.
Zeer interessant en zeer mooi gemaakt, een lust voor het oor. Guy Poppe was een van mijn gastlectoren in mijn laatste jaar en van hem heb ik dus ook veel geleerd. Een boeiende man met een grote passie voor radio. En niet te vergeten, hij was 31 jaar lang de voornaamste verslaggever voor het continent waarop ik nu zit. Dus als je wilt horen wat hij allemaal heeft meegemaakt tijdens zijn periode in Afrika, luister dan tussen 17u en 19u naar de Wandelgangen op Radio 1 of surf naar www.radio1.be, waar je de fragmenten nog een hele week kan herbeluisteren.
Tuesday, June 12, 2007
Dag 12: zondag 29/4 Uppington – Jo’burg
Dit was mijn Big Black Box voor Namibië. Vol spanning wacht ik op jullie Big Black Boxes. Om af te sluiten nog een foto van de Big Black Box in de koffer van de auto! (Spitzkoppen in de achtergrond)
Monday, June 11, 2007
Dag 11: zaterdag 28/4 Lüderitz – Uppington
De koude zeewind volgt ons echt het land in. Zelfs als we zeker al een paar honderd kilometer ver zijn, voelen we hem nog in onze rug. We rijden over de Fish River. De eerste rivier die we zien waar water instaat. (dat dan nog niet eens stroomt) Er zit trouwens ook minstens één vis in, dus de naam klopt al, waarschijnlijk is die dan ook met een zeker deutscher Gründlichkeit gegeven. Spijtig genoeg hebben we geen tijd om tot de Fish River Canyon te rijden, de tweede of derde grootste canyon ter wereld. We karren maar weer een eind verder en stoppen even om te tanken. (in Namibië is het heel belangrijk om op tijd te tanken, net als in Botswana en we hebben geen zin om zonder naft te vallen) En we rijden verder…
We komen aan in Ariamsvlei. Hier zie je de luiheid van de Namibiërs (of nog een staaltje van deutscher Gründlichkeit) Ariamsvlei is het laatste dorp voor de grens. Het ligt wel 16 km van de grens. Toch is hier de grenspost. We laten de nodige stempels zetten en rijden door een stukje “niemandsland” tot we bij de grens met Zuid-Afrika komen.
Weer de nodige stempels en nu wordt, voor het eerst in de hele trip, de auto gecontroleerd. We moeten de koffer opengooien. Omdat dat dingen zo stoffig is vragen ze of wij geologen of zo zijn, dat zijn we niet, prettige reis verder, bye bye. 146 km niets in het donker. We komen in Uppington aan en moeten nog op zoek naar een slaapplaats. We besluiten om toch maar in de stad zelf te slapen en niet op de camping buiten de stad aangezien ik de volgende morgen vroeg moet opstaan en Roy en Filip dan snel terug in bed kunnen kruipen als ze mij hebben afgezet. Eerst gan we nog even eten. Roy en Filip eten voor het eerst in hun leven Kentucky Fried Chicken (ok, voor mij was het ook nog maar de derde keer).We rijden naar een B&B aan de rivier, kijken nog wat TV en hupsakee:
Tijd om dodokes te doen…
Friday, June 8, 2007
Dag 10: vrijdag 27/4 Sossusvlei – Lüderitz
Een eind verder, in Helmeringhausen gaan we tanken en naar de winkel. Het dorp bestaat uit 5 huizen, waarvan 3 winkels (één doet ook dienst als tankstation) en een hotel dat recht uit een tirolerfilm komt. In de winkel kunnen we het niet meer houden van het lachen. Niet om de winkel of om het kleine dorpje, maar gewoon omdat we er allemaal zo stoofig uitzien. De mensen in de winkel snappen ook niet goed wat er gebeurt, maar doen gewoon vrolijk mee.We vertrekken terug, richting Aus. We rijden over een gravelroad die ze aan het heraanleggen zijn, dus loopt er midden over de weg een grote hobbel, van het puin dat nog naar de andere kant rechtgetrokken moet worden. Maar die weg is zo stoffig dat we echt moeten stoppen, want Roy die achterin zit, stikt bijna van het stof dat naar binnen gezogen wordt. Later, en niet voor het eerst, zien we dat de koffer weer vol stof zit. (er zit trouwens nog steeds stof op de Big Black Box, ik laat het er vrolijk ophangen en heb zelfs even overwogen om het te fixeren met haarlak)
Al zijn het gravelroads, ze worden wel goed onderhouden. (da’s het verschil met Zuid-Afrika: tijdens de Apartheid vooral zijn bijna alle wegen geasfalteerd, maar ze worden niet onderhouden, dus rijdt je van de ene pothole in de andere) Bij het nuttigen van onze kop zonsondergangkoffie, nemen we ook nog een paar foto’s met het beertje en een leek blik groenten, omdat ik het wel een desolate omgeving vond. Spijtig genoeg vergeten we het beertje. Nu is de kans vrij groot dat het er nog ligt, aangezien Namibië zo’n kleine bevolking heeft op zo’n immense oppervlakte, dus als je ooit over de C13 tussen Helmeringhausen en Aus rijdt, let dan op of je nergens een beertje op een blikje op een weipaal ziet zitten en neem het mee voor Filip. Hij is trouwens van plan om er een website over te maken. (laat maar weten of die al on-line staat dan zet ik de link erbij)
De zonsondergang is voorbij en de koffie op dus rijden we verder in het donker. Na een tijdje komen we op een geasfalteerde weg terecht en aangzien de Namibische kaarten niet helemaal te vertrouwen zijn komen we uiteindelijk via en omweg in Aus terecht waar we nog net avondeten kunnen kopen in het tankstation/winkel. Voor het eerst in m’n leven eet ik ‘pie’, door de winkelier vriendelijk opgewarmd in de microgolf.Ik had die op’t werk namelijk al zien leggen en zelfs al voor anderen mee gebracht van de cafetaria, maar zelf nog nooit geprobeerd. Uiteindelijk valt zo’n vleestaart nog mee. (vandaag heb ik er trouwens nogeen gegeten) We cruisen maar wat verder over de grote baan, door een gebied met wilde paarden dus uitkijken geblazen. Na een tijdje komen we afwisselend bordjes met “wind” en “sand” tegen. Lüderitz is berucht voor z’n zandstromen. Als er een sterke aflandige wind staat kan je geen hand meer voor ogen zien. Er zijn zelfs foto’s van auto’s die letterlijk gezandstraald zijn. Zwarte auto’s die helemaal grijs uitslaan en roze auto’s die ‘vroeger’ rood waren. Maar goed er staat niet al teveel wind en we komen bijna in Lüderitz aan. We weten de naam van een backpackers en vragen de weg aan een zwarte. Hij brengt ons naar een andere backpackers, waarschijnlijk voor de fooi van de eigenaar, want hij gaat met de nachtwaker naar binnen. Wij kunnen crashen in een familie backpacker met Asterix & Obelix-thema.Voor we onder de wol kruipen bedenken we dat we nog even de rest van onze reis moeten plannen. Dan beseffen we dat het al vrijdag is en dat we dus nog maar één dag hebben om in Uppington te raken, waar ik op zondagochtend de bus op moet kruipen. 579 km tot aan de grens en dan nog 146 km erbij…
Tuesday, June 5, 2007
Dag 9: donderdag 26/4 Sossusvlei
Een beige omgeving met grotten en inhammen, lagen keien ingeperst tussen (zand)steen. In de namiddag trekken we naar Sossusvlei. Je rijdt door een dorre vlakte met struikgewas die langs beide kanten is afgezoomt met rode duinen. Roy en ik beklimmen Duin 45 (Filip moet het na een paar meter opgeven en besluit om beneden te blijven en foto’s te trekken).
Duin 45 dankt zijn naam aan een project om de duinen in kaart te brengen en wordt door veel toeristen ’s morgens bezocht om de zonsopgang te zien. Per toeval ligt hij ook op ongeveer 45 km van het begin van de weg op de camping. We rijden tot het einde van de geasfalteerde weg, parkeren de auto en trekken te voet verder.
De dode bomen van Deadvlei zullen we nooit zien. De weg die we nog moeten afleggen is te lang en we moeten op tijd het park uitzijn, dus vertrekken we, na hout gesprokkeld te hebben, terug naar de camping. We steken weer een kampvuurtje aan, halen nog wat bier in de bar en “genieten” van een kom soep en een portie noodles. Midden in de nacht begint het te motregenen of misschien beter gezegd, wordt de mist zo dicht dat hij neervalt. Roy kruipt in de auto, en Filip ook na een tijdje want door de gaten in z’n slaapzak (er zijn gensters van het kampvuur op gesprongen) is die helemaal doorweekt door het water.