Dag 4: zaterdag 21/4 Karibib - Swakopmund

We hadden besloten om buiten te slapen. Karibib ligt niet in Malaraia-gebied dus is het niet gevaarlijk om buiten te slapen en het ligt tussen de keerkringen, dus warm genoeg. Na genoten te hebben van de sterren en de zonsopgang gaat Roy even lopen en rijd ik, samen met Marie naar de supermarkt. We slaan proviand voor een stevig ontbijt en onderweg en nadat we alles bijeen hebben geraapt en hebben ontbeten, vertrekken we naar Swakopmund. Nog even stoppen om een SIM-kaart te kopen, om toch een beetje ontvangst te hebben in Namibië, want niemand van ons heeft roaming. Een paar 100 km later komen we aan in Swakopmund, waar de Swakop in de Atlantische Oceaan uitmondt. Spijtig genoeg heeft Namibië maar 1 rivier die het hele jaar stroomt en dat is niet de Swakop, dus is uitmonden in dit droge seizoen niet echt letterlijk te nemen.Als we uitstappen komen we toevallig de baas van Marie tegen (Namibië blijft een kleine wereld) en we kuieren even over het strand.

Swakopmund is één van de spannendste plaatsen van Namibië, er valt namelijk iets te beleven. Je kan er namelijk haaienvissen, quadrijden in de duinen, parachutespringen in de duinen, ballonvaarten doen over de duinen en alle andere dingen die je met duinen kan bedenken. Rond Swakopmund liggen namelijk “een aantal duinen”, ook bekend als de Namib Woestijn. De Namib woestijn en (zijn Zuid-Amerikaanse tegenhanger) de Atacama zijn de oudste woestijnen van de wereld. De reden van hun ontstaan is een koude zeestroom, in het geval van de Namib, de Atlantische Oceaan. Die zorgt ervoor dat grote stukken van de woestijn constant met mist bedekt zijn en die momenten dat het niet zo is, ongenadig beschenen worden door de koperen ploert. Omdat de grond te arm en te zout is, groeit er praktisch niets. Wij hebben er eens doorgecruised met quads, bangelijk om te doen.

Na ons tripje twijfelen we nog even of we naar decollega van Marie zouden rijden met wie we dat weekend gaan haaienvissen, maar met het idee dat we zondag nog tijd genoeg zullen hebben, besluiten we om in de duinen te zitten en naar de zonsondergang te kijken. Als we bovenop een duin zijn aangekomen (we hebben het hier over woestijduinen, de Hoge Blekker is er niks tegen), krijgen we toch de indruk dat onze inspanningen voor niets zijn geweest. Niet alleen staat er ongelofelijk veel wind, wat het verwarmen van water voor ons taske zonsondergangkoffie danig bemoeilijkt, maar is de zee ook nog eens in een dichte mist gehuld, wat geen probleem zou zijn bij de Indische Oceaan, maar bij de Atlantische Oceaan de kans op een vette-zonsondergang-te-zien-vanop-het-Afrikaans-continent toch drastisch vermindert. We genieten desalniettemin van een kop koffie en de zon die daalt in de mist en rijden terug naar Swakopmund-centrum op zoek naar een B&B en avondeten. (even een opmerking tussendoor: niet alleen ligt Namibië een pak dichter bij de evenaar, de tijdzone komt ook net is realistischer overeen met de zonnetijd, waardoor het iets na zessen toch meestal al donker is). Een slaapplaats is snel gevonden: Villa Wiese, vlakbij het oude station.

Eten is een ander paar mouwen. Marie kent nog een gezellig restaurantje, maar daar is geen plaats meer, we trekken wat door de stad, maar gaan uiteindelijk toch terug naar het restaurantje van Marie om er aan de toog te wachten tot er wel plaats voor ons is in de herberg.

N.B. De foto's op Filip's Flickr